States!!! continued

Dus...de rest van het verhaal! Ik denk dat ik maar even begin met mijn race en dan de rest er omheen, want anders wordt het een nogal warrig verhaal denk ik. En ik heb nogal veel te vertellen, dus ga er even voor zitten, haha (wanneer heb ik nou niet veel te schrijven, behalve zaterdag even he?). Maar goed, ik denk dat ik inmiddels wel door het kleine stukje dat in de mail die iedereen krijgt staat, want daarin wilde ik nog niets verklappen.
Maar... WE ZIJN TWEEDE GEWORDEN!! Dus gewoon tweede van alle second varsity boten in de staat New York!! (en New Jersey, want die hebben er niet genoeg voor een eigen state championship).
De race ging echt heel goed. Zaterdag vielen we een beetje apart omdat we saratoga niet konden inhalen en dat ook niet hoefden te doen en we hadden de tweede plaats die we toen nodig hadden voor finals locked in. Maar zondag ging de race gewoon echt lekker, voor zover je brandende longen en pijnlijke benen lekker kan noemen natuurlijk. Maar Saratoga (ook wel toga) was our main competition. We roeiden niet in de lane naast hen, maar 1 boot er tussenin, dus dat was eignelijk wel jammer. Ik kan natuurlijk niet de hele tijd (en eigenlijk ook niet regelmatig of af en toe) opzij kijken waar de rest is, maar halverwege de race (die trouwens 1500 meter is en geen 2000) lagen we een poosje een klein beetje voor! We hadden het de avond ervoor met onze coxswain Dani over gehad dat ze ons veel zou vertellen waar wij waren ten opzichte van toga, dus dat wisten we allemaal wel aardig. Toen we naast/ietsje voor Saratoga waren riep Dani heel hard "SURPRISE TOGA!" en via de coxbox die voluit aanstond was dat goed te horen en saratoga's coxswain schrok nogal. Ik heb toen eventjes snel gekeken, maar ze was druk armgebaren aan het maken en zag er behoorlijk paniekerig uit!! Helaas bleken ze uiteindelijk net een ietsjepietsje sneller dan wij, ze finishten 1.8 seconden voor ons (ongeveer een halve bootlengte). Het was echt alleen tussen ons en toga voor de eerste en tweede plaats, want de derde boot finishte eenentwintig seconden na ons!!
Na een poosje moesten we aan gaan leggen, ging niet echt snel want niemand had energie over dus de boot bewoog echt vrij minimaal. Maar we kwamen er. Op het vlot waren we allemaal nogal emotioneel, toen was tweede nog even first loser. Ik zie mezelf niet als een persoon die om het minste of geringste gaat huilen, maar in een grote groughug, allemaal bijna tranen of tranen in de ogen...tja dan kan ik het ook niet meer drooghouden hoor. Wat wel grappig was, het vlot zonk met 9 meiden op dezelfde plek (niets om je echt druk om te maken, vrij normaal) en meestal rent iedereen dan snel weg, maar we bleven gewoon gezellig staan in enkeldiep water. Nadat we de boot naar de trailer hadden gebracht hadden we een boatmeeting die ook weer emotioneel was, maar nu waren het more happy tears. Toen we onze boatmeeting hadden kwam coach Scholz (JV en lightweight girls) even zeggen dat hij ons super vond en dat we hem trots maakten om te coachen voor FM, zelfs hij had een beetje tranen in zn ogen. Later hoorden we dat meiden in de 1V ook spontaan in tranen uitgebarsten waren toen we gefinished waren, moeders aan het huilen... dus we hadden heel wat losgemaakt! Na een poosje waren we wel weer allemaal klaar ermee hoor, en waren we weer vrolijk en gezellig en heel blij met onze tweede plaats!! Misschien dat het allemaal een beetje vreemd klinkt hoor, ik denk dat ik het zelf ook raar zou vinden als ik het zo zou lezen.. I guess you should have been there.
Tot zover mijn race, nu de rest van het weekend en de week!
Donderdag hadden we een team dinner, met healthy brownies. In plaats van de olie en ei die normaal in browniemix gaan, waren ze gemaakt met bonen. Klinkt heel raar, maar het smaakte echt goed! En het idee dat het geen 'slechte' brownies waren maakte het alleen nog maar beter, haha.
Vrijdagochtend hadden we team breakfast bij mij thuis. We hadden half zeven afgesproken, maar zoals verwacht kwamen de eersten rond kwart voor zeven, dat is altijd zo met team breakfast. We hadden veel te doen, want we moesten posters maken voor de 1V. We hadden afgesproken posters voor elkaar te maken om op te hangen in school. Met het idee dat anderen op school dan ook weten dat er iets belangrijks voor het crew team. We waren een beetje laat op school, maar het was toch allemaal nog gelukt, ookal was het last minute.
Vrijdagavond in het hotel kregen we iets heel wonderlijks te horen: we hoefden niet vroeg op te staan!! Erg fijn, want normaal moet je voor races behoorlijk vroeg je bed uit (denk: zeven uur vertrekken, of 4 uur natuurlijk...). Maar zaterdag ging onze bus naar de race course om half 11, dus we konden echt uitslapen! Toen we bij de start kwamen was er nog even confusion omdat we het verkeerde bow number hadden, het nummer dat de JV girls hadden in hun race eerder. Maar dat kon gefixt worden. Daardoor waren we wel de laatsten bij de start. Deze keer werden we vastgehouden door mensen op vlotjes, zodat alle boten goed op dezelfde lijn zijn. De start was dus niet perfect en de hele race kon wel een beetje beter, maar we eindigden 4 seconden achter Saratoga en gingen zoals ik zaterdag al schreef meteen door naar de finale. We konden rond drie uur al weer terug naar het hotel, was wel relaxed om niet de hele dag rond te hoeven hangen rond de race course.
's Middags hebben we niet echt veel gedaan, beetje film gekeken en gelezen.
's Avonds hadden we een 'Senior Night'. Dat is iets wat alle sporten voor seniors doen, to give them recognition voor wat ze voor het team gedaan hebben enzo, aangezien ze vaak al een paar jaar bij het team zijn. Crew had zoiets nog nooit echt gedaan, dus het was wat geimproviseerd, maar het had wel wat. Eerst was er een filmje, een compilatie van crew pictures en foto's van seniors en baby foto's van hen. Geen baby foto van mij, die was ik nou net vergeten in te pakken... Alle coaches zeiden iets aardigs over de seniors in their boats en we kregen allemaal een velletje forever stamps, postzegels die altijd geldig blijven (dus ook als de prijs omhoog gaat), om contact te blijven houden met the team. Alleen volgens mij hebben ze geen internationale versie.. ach het gaat om het idee natuurlijk. Coach zei dat ik de 'athlete who made the most progress' was, dat ik steeds maar tijd van mijn 2k bleef verbeteren. En in de bus die middag had hij nog even snel gevraagd wat ik volgend jaar ga doen. Ik vraag me af of hij echt wist dat ik uit Nederland kom of dat hij dat in een email ofzo heeft opgezocht...maar goed.
Zaterdagavond hadden we iets wat we boatmeeting noemden, maar het was ook gewoon gezellig kletsen. Toen hebben we de 'surprise toga' actie bedacht. Normaal komt er een chaperone zeggen dat iedereen naar de eigen kamer moet, dat het licht uit moet etc, maar nu kwam er niemand. Ik weet niet of ze ons vergeten waren of dat ze het wel goed vonden, maar het was wel gezellig. Rond 12 uur besloten we toch maar te gaan slapen, we konden weer uitslapen want de bus zondag ging om 10 uur voor ons. Zondag hadden we weer de nodige boat talks over hoe we toga gingen verslaan. Inmiddels hadden we de blauwe Gatorade (sportdrank) omgedoopt tot 'Togablood' omdat hun teamkleur blauw is. Klinkt eigenlijk best gemeen nu ik het zo opschrijf, maar het was meer grappig hoor.
Het hele verhaal over de race zondag heb ik in het begin al geschreven. Wat ik nu bedenk, ik heb nog nooit verteld over onze cheer na practice. Elke dag na practice doen we een cheer, zijnde allemaal in een kring, rechterhand in het midden (als de kring niet te groot is linkerarm om de person left to you, maar dat is lastig met 19 meiden). Vantevoren spreken we een woord af, iets als 'believe' 'get after it' 'power' en dat soort dingen. Als je het niet zelf doet klinkt het een beetje ridiculous, misschien dat ik een beetje begin te veramerikaniseren. Maar met handen in het midden springen we een beetje op en neer terwijl we ha-ha-ha roepen en dan zegt 1 iemand 'believe on three. One, two, three' en dan roepen we dus heel hard believe en gaan alle armen de lucht in. Er zullen vast wel mensen zijn die dit herkennen van teamsports, zo vreemd is het ook weer niet, maar voor mij heeft het een beetje iets over the tops en amerikaans. Voor onze race was onze cheer 'gold' en eerder hadden we een wat vreemdsoordige huddle/springcirkel. Een (really good) coxswain van een andere boat zei dingen als: als toga sneller is, gaan jullie ze inhalen? (wij: yeah) als toga jullie terug wil pakken, houden jullie ze af? (yeah!) Als ze moe worden, gaan jullie dan nog sneller? (yeah!). Het klinkt echt vreemd nu, maar het hielp wel om psyched up te raken voor de race. We zijn nu echt 'together' als boot, na de race drong het weer even tot me door dat ik over iets meer dan anderhalve maand naar huis ga! En eigenlijk wil ik mijn hele team in mn koffer stoppen!
De 1V werd vierde in hun race, maar omdat er een club (dus geen schoolteam) sneller was, zijn ze in het klassement an de scholastics derde. Hiermee zijn zowel de 1V als wij gekwalificeerd om naar de Nationals in Tennessee te gaan, maar ik zal eens een eind aan dit lange bericht maken. Of we gaan weten we nog niet zeker, meer daarover binnenkort!!!
Foto's komen nog, ik heb zelf geen foto's, maar anderen hebben er erg veel.