Photo day... every day

Het is alweer veel te lang geleden dat ik hier iets geschreven heb. En ik heb steeds meer te vertellen, dus is het steeds meer werk, waardoor ik er ietsje minder zin in heb om er aan te beginnen. Maar dat ga ik nu toch maar doen.

Eerst even iets waarvan ik steeds denk: ‘o, hier moet ik echt iets over schrijven’. Dat is namelijk het feit dat Chinezen/Hong Kong-mensen nooit de deur voor je open houden. Nou hoeft er voor mij echt niemand bij de deur te staan om hem voor me open te doen. Ik verwacht ook van niemand dat ze voor me uit snellen om de deur voor me open te doen. Wat ik wel vreemd vind is dat als ik achter iemand loop en ze gaan een deur door, zo’n deur die weer vanzelf dichtvalt, zijn ze hier fan van, dan duwt deze persoon de deur open en glipt er doorheen. Waardoor de deur dus in mijn gezicht weer dicht valt. Terwijl het voor mij toch een automatisme is om als ik zo’n deur door loop snel een schuine blik achter me te werpen om te kijken of er iemand achter me loopt. Is dat het geval, dan kost het echt heel weinig moeite om mijn arm even te strekken terwijl ik door de deur door loop om hem net iets langer open te houden en te voorkomen dat de volgende persoon de deur in het gezicht dicht gegooid krijgt. (Mocht dit vreemd klinken, denk dan de volgende keer dat je zo’n deur door loopt even na wat je nou precies doet, grote kans dat je hetzelfde doet). Ik heb het er al met verschillende exchange students over gehad en we zijn tot de conclusie gekomen dat Chinezen inderdaad gewoon de deur in je gezicht laten knallen.

Dit niet zo sociale gedrag van de gemiddelde inwoner van Hong Kong is ook zichtbaar in de mtr (metro). Ze hebben hier best slim de plaatsen waar de deuren van de mtr openen aangegeven op het perron. Dus gaat iedereen netjes in de gele vakjes staan wachten. Maar als je niet tegen de gele streep waar je achter moet blijven staan aan gaat staan, gaat er gerust nog iemand recht voor je neus staan. Het principe van eerst mensen eruit, dan pas mensen erin snappen ze hier ook niet helemaal. Hoewel het regelmatig in drie talen (Cantonees, Putongua en Engels) omgeroepen wordt, is het soms een hele opgave om de trein uit te komen. Verder hebben mensen een voorkeur om in een volle trein tegen de paal waaraan je je vast kan houden aan te gaan staan. Waardoor er in plaats van de handen van zeker vijf mensen slechts een persoon gebruik van kan maken. En ze hebben de ‘lussen’ in het middenpad waaraan je je kan vasthouden te laag gehangen. Maar dat kan ook aan mij liggen. Dat is misschien net zoiets als de plaatsen in de bus, de onmogelijkheid om een bh te kopen en mijn tenen die over de rand van het bed hangen.

Aangezien het einde van het semester in zicht komt, wat betreft de universiteit dan, wordt het tijd om ook over mijn laatste twee vakken te vertellen. Allereerst China Business op donderdag. Dit is een management course, waarbij we in de eerste weken lectures hadden en de tweede helft van het semester alleen maar presentaties van anderen en het commentaar van de professor hierop. Een bijzonder element van dit vak is de kleding van de professor. Bijzonder zijn het roze mobieltje en de fanta-handtas. Toch wat apart voor een Chinese man van rond de vijftig. Een van zijn meest bijzondere outfits tot nu toe was een felblauw overhemd met knalroze manchetten en een knalroze borstzakje, met een rits in plaats van knopen. Gezien deze omschrijving zou je misschien denken dat het een heel exentriek persoon is, maar dat valt ook wel weer mee. Alhoewel hij wel wat bijzondere gedachten heeft over sommige dingen. Zo vertelde hij in een van zijn lectures dat marketing echt onzin is. Laat ik nou net tijdens het voorgaande blok in Maastricht iets anders geleerd hebben in Strategic Marketing.... Verder is management overal ter wereld hetzelfde. Mijn andere vak dat blok was Comparative Management, wat ging over verschillen in management in de wereld.... Verder is corruptie noodzakelijk en goed en guanxi een geniaal systeem. Ach, hij zegt veel geld te verdienen met de manier waarop hij bedrijven koopt, veranderd en verbeterd, dus zijn ideeen werken toch ergens wel. Maar ik heb wel gemerkt dat ons in Nederland meer kritisch denken wordt geleerd dan hier. Het oneens zijn met een professor is best wel not-done hier. Toevallig heb ik dit vak samen met nog twee Maastricht-mensen en kunnen we het gezellig samen eens zijn over het oneens zijn. Maar natuurlijk is dit ‘China is fantastisch en als iets niet zo goed lijkt is het dat toch’-perspectief ook wel interessant. In mijn Business Environment of China vak is de professor wat ruimdenkender en wil hij graag kritiek/discussie, dus dat geeft wel een goede balans denk ik.

Dan mijn laatste vak: Global Entrepreneurship. Dit is best interessant en biedt een keer een ander perspectief op business-dingen. Ook zijn er vaak gastsprekers, die dan wat vertellen over hun eigen bedrijf. We hebben ook een keer een field-trip gehad naar het science and technology park HK, was hier best wel om de hoek ligt. Ik vind het nog steeds erg vreemd: field trips als je aan een universiteit studeerd. Maar ik zal er niet over klagen hoor... Ook bij mijn wijn vak hebben we twee field trips: eentje naar een hotel waar iets verteld werd door de sommelier en eentje naar een wijngaard, die is aanstaande woensdag.

De laatste paar weken heb ik kennis kunnen maken met het fenomeen ‘photo-day’. Dit is een dag waarop alle mensen die dit jaar af gaan studeren hun cap en gown uit de kast trekken en met elkaar op de foto gaan. En niet alleen met elkaar, maar liefst onder een balonnenboog en met een grote bos bloemen of een mega knuffel in hun armen. Die bloemen kan ik ergens nog wel begrijpen, hoewel het al een stuk vreemder wordt als een 21/22 jarige jongen met een grote bos roze bloemen in zijn armen voor een foto poseert... Maar die knuffels zijn echt wel een beetje boel vreemd. Ik heb al veel verschillende langs zien komen, maar de Disney figuren zijn toch wel in de meerderheid. Waarbij Stitch (dat blauwe geval uit Lilo&Stitch) een bijzondere populariteit geniet onder mensen die dit jaar af zullen studeren van de universiteit. Volgens mijn roommate is het ‘just tradition’. Veel meer duidelijkheid heb ik er niet over kunnen krijgen, dus dat zal het dan wel zijn. Deze photo-days zijn in principe geregeld per college, dus de afgelopen weken was er elke vrijdag een. Voor Shaw, Chung Chi, United en New Asia. Maar het lijkt wel of het daartussen ook elke dag photo-day was. Er zijn maar weinig dagen voorbij gegaan in de afgelopen maand dat ik niet mensen in cap en gown zag rondlopen terwijl ze een knuffelbeest of een bos bloemen met zich meedroegen, afhankelijjk van de dag van de week gevolgd door mede-studenten of hun halve familie. Ik heb mijn roommate inmiddels al drie keer in haar graduation gown naar buiten zien gaan. Gelukkig zijn de gowns wel betere kwaliteit dan mijn High School cap en gown, en kan je ze denk ik wel wassen/strijken.

Dit is een beetje een incomplete post, maar ik vond het toch echt tijd om weer eens iets te schrijven. Het is de bedoeling dat een vervolg snel komt, maar voor de verandering dus een iets kortere blog (‘maar’ twee pagina’s in word).