Olifanten en rijstvelden

We waren gebleven in Luang Prabang. Maar voordat we daar waren, moesten we nog een aantal uur in een busje zitten. Het was ongeveer 200 kilometer van VV naar LP, dus dan zou je misschien denken dat je er in een uurtje of drie toch zeker wel moet zijn. Maar met gemiddeld 40 kilometer per uur ga je dat niet redden, over kronkelige en hobbelige wegen. Het leek wel alsof ze geprobeerd hadden zo veel mogelijk bochten in de weg te leggen. Met ons busje hadden we wel geluk, want we leken een beetje vergeten te zijn (om half tien stonden we nog te wachten op ons busje dat tussen half negen en negen uur zou komen), maar uiteindelijk hadden we een minivan voor ons zelf, tot we na een tijdje een vrouw met een kind meenamen. De locals kunnen tegen een kleine vergoeding met de toeristenbusjes meerijden.

De volgende dag hebben we een fiets gehuurd, deze hadden zowaar westerse afmetingen, om de omgeving een beetje te verkennen. We fietsten naar een waterval(letje) om door een enorme hoosbui weer terug te fietsen naar Luang Prabang. De rest van de dag hebben we nog wat door het centrum en langs de rivier gefietst (gelukkig weer in het zonnetje).

De volgende ochtend stonden we vroeg op om te gaan kanoen naar de Pak Ou Cave, waar heel veel Buddah beeldjes staan. De grotten zelf vielen wat tegen, maar het kanoen was leuk, alhoewel de helm wat overdreven was, maar goed. Vervolgens kanoden we nog een uurtje verder op een andere rivier, waar we heel erg stroming mee hadden, dus dat was meer dobberen dan peddelen eigenlijk. Daarna kwamen we aan bij de olifanten. Toen de olifanten klaar waren met touristen rondjes laten rijden, mochten wij in hun nek zitten en ze naar de jungle brengen. Ronalds olifant kon knielen, zodat hij op een poot kon stappen en zo in de nek kon klimmen. Maar de mijne deed dat niet en strekte alleen zijn poot een beetje naar voren uit zodat ik er op kon gaan staan en ik kon me een beetje optrekken aan zijn oor (wat ik wat raar vond, maar ze zullen wel een olifantenhuid hebben...). Alsnog moest ik nog een stukje omhoog geduwd worden, want een olifant is echt best groot. Het was wel heel leuk om te doen en eigenlijk comfortabeler dan in een stoeltje op de rug, want dat hobbeld meer. Na een hele warme nacht op een matrasje zonder klamboe (als je beloofd is dat die er zijn, ga je die niet zelf nog eens meeslepen in je rugzakje voor een nacht... tja, de volgende keer dus wel!) haalden we de olifanten weer op om daarna een rondje te rijden in een stoeltje op de rug van een van de olifanten. Wat later reden we op de olifanten naar de rivier, waarin ze gingen badderen en dus zichzelf nat spuiten met hun slurf. Verder leken ze het ook een ideale plaats te vinden om hun behoefte te doen, dus dan hoorden we eerst wat geborrel om vervolgens enorme brokken olifantenpoep langs te zien drijven. Ik ben maar lekker op mijn olifant blijven zitten, mijn zin om te zwemmen was toen ietsje verminderd...

De rest van de dagen in Luang Prabang hebben we een beetje gelanterfanterd, wat massages genomen, de avondmarkt bezocht, een heuvel met een tempel erop beklommen en zijn we naar de Kuang Si waterval geweest. Deze waterval was een stuk groter dan die we op de fiets gezien hadden en omdat het veel geregend had en op dat moment ook hard regende, was er ook veel water dat naar beneden viel (helaas dus niet alleen van de waterval af).

We vlogen naar Hanoi met een turboprop vliegtuig(je). Of eigenlijk hoeft dat 'je' niet echt tussen haakjes, want groot was hij niet. Het hele vliegveld in Luang Prabang is heel erg klein: voor het wegen van de tassen hadden ze een personenweegschaal en ze werden niet eens gelabeld, omdat er in de komende anderhalf uur toch maar een vlucht van het vliegveld zou gaan vertekken. Nadat ik de papieren voor ons visum voor Vietnam opnieuw had uitgeprint omdat er een cijfertje vanaf was gevallen (niet goed geprint), vertrokken we naar Hanoi. De vlucht verliep eigenlijk prima, maar toch vond ik het vreemde vliegtuigje een beetje spannend op een onaangename manier. In Hanoi werden we opgewacht door onze transfer naar ons guesthouse, zodat we niet met de 'taxi-maffia' in Hanoi hoefden te onderhandelen. Helaas regende het bij aankomst heel erg hard en gleed ik uit op mijn slippers die oud zijn en geen profiel meer hebben (goed excuus om nieuwe te kopen dus) en was onze eerste indruk van Hanoi dus niet echt fantastisch.

Onze eerste hele dag in Hanoi hebben we vooral veel door de stad gelopen en wat dingetjes bekeken. Wat we vooral veel gezien hebben zijn motortjes, waarvan er heel heel heel veel zijn. Ronald is wat beter in het oversteken van de straat, waar ik liever zou wachten tot er echt niets meer aankomt, gaat hij gewoon maar lopen want brommertjes gaan wel om je heen. En dat is ook wel zo... en wachten is niet echt een optie, want of je nou bij een zebrapad staat of dat het voetgangersstoplicht groen (of niet rood) is, er komen de hele tijd brommertjes aan. Verder boekten we voor de volgende dag een tour naar Halong Bay, waar we de volgende ochtend eerst bijna vier uur in een busje naar onderweg waren. Daarna werden we naar onze boot gebracht, waarmee we tussen de limestone-rotsen door naar grotten met stalagtieten en stalagmieten gingen. Vervolgens kanoden we nog een rondje om een paar rotsen heen en namen we wat foto's. Misschien hebben we nu zo'n tweehonderd foto's van rotsen en rotsen met ons er voor, maar ze waren zo mooi... Moet toch gek gaan willen daar niet een paar heel mooie foto's tussen zitten. (de foto's kunnen we er nu even niet opzetten omdat deze computer geen usb-ingang heeft, misschien later deze week nog een paar). 's Avonds hebben we een tijdje geprobeerd octopusjes te vangen, maar helaas wilden ze niet bijten. Toen we wilden gaan slapen ontdekten we een heel groot vies kakkerlak-achtig beest in onze kamer. Eerst durfden we hem niet zo goed te doden omdat hij zo groot was, en later konden we hem niet meer vinden... We waren blij dat we de klamboe nu wel bij ons hadden. De volgende dag voeren we nog een beetje rond door de baai en bezochten we een vissersdorpje op het water. Daar hadden ze op een slimme manier een rondje varen met een bootje een stuk duurder gemaakt: ze zeiden dat de helft van de opbrengst naar de lokale school zou gaan. Nu waren wij al met tien mensen van onze boot, en zelfs als er maar 50 mensen per dag in zo'n bootje zouden zitten, zouden ze dagelijks toch zeker een paar duizend pennen of een heel aantal boeken voor kunnen kopen... Maar dan zou het hele schooltje toch binnen de kortste keren vol liggen met pennen en boeken, zo groot was het namelijk niet...

Toen we aankwamen in Hanoi gingen we bijna meteen door naar de bus naar Hue. Dit was een nachtbus, met bedden dus. Niet echt gemaakt op westerlingen, maar het paste nog aardig. De bus stopte echt tig keer onderweg, maar uiteindelijk kwamen we rond acht uur 's ochtends (na een reis van 14 uur dus) in Hue aan.

In Hue werden we ongeveer elke honderd meter aangesproken door een moter- of fiets-taxi meneertje. Maar een moter heeft op ons allebei niet zo veel aantrekkingskracht (nog ietsje minder omdat we al twee mensen tegengekomen zijn met een enorme brandwond op hun been van de uitlaat), dus voor ons geen moter. Een fietsritje hebben we wel gedaan, toen we 's avonds de verkeerde kant op gelopen waren om bij ons hotel te komen. Overdag hebben we met een auto wat dingen in de omgeving bezocht. We zouden er maar een dagje blijven en we waren te laat om met de gewone tours mee te gaan en we wilden toch nog wel wat dingetjes zien.

En nu zijn we in Hoi An, na een busreis in een minder comfortabele bus van vier uur. Deze busreis was niet zo heel spannend qua uitzicht, maar de reis van en naar Halong Bay was wel mooi. We reden tussen heel veel rijstvelden door en de rijst werd net geoogst, het was wel interessant om te zien hoe dat gedaan wordt (en hoe veel werk dat is!). Eerst wordt de rijst van het land gehaald door de aren (zoals tarwe, maar dan dus rijst) in bosjes op een bootje of in een mand te leggen. Vervolgens wordt het door een machine gehaald, die de korrels scheidt van het groen. De korrels worden vervolgens op opritten en gewoon langs de weg te drogen gelegd en gezeefd om afval ertussenuit te halen. Na een tijdje worden ze met stoffer en blik bij elkaar geveegd en in een grote zak gestopt (a 80 kilo stond er volgens mij op) die met minimaal twee tegelijk op een brommertje vervoerd worden. Misschien zitten er nog wel meer stappen tussen, maar dit is wat we hebben gezien vanuit de bus.

Nu ga ik eens stoppen met schrijven en wachten tot ik jarig ben, want dat duurt hier nog maar iets meer dan twee uur! Ik ben trouwens van plan mijn verjaardag nog wel te vieren als we terug zijn, maar weet nog niet precies wanneer, dat laat ik dus nog wel weten.