Back from the future

We zijn weer terug in 2011 na een tijdje in 2554 geleefd te hebben, de jaartelling in Thailand is wat eerder begonnen dan de onze. Wel leek het alsof er in al die jaren niet veel veranderd was...
Na de jungle gingen we zoals we al schreven naar Koh Lanta, waar het helaas vrij uitgestorven was. Dat was niet zo heel vreemd, want de zee was heel wild en het strand vies. Dus besloten we om maar meteen om 8 uur de volgende ochtend de boot te nemen naar Koh Phi Phi. Koh Phi Phi was totaal verschillend van Koh Lanta: levendig, mooie (en schone) stranden, een blauwe zee en heerlijk zwemwater. Om bij ons eerste slaapverblijf te komen dachten we een stukje te lopen, aangezien er geen wegen zijn op dit eiland (alhoewel we toch een hele auto hebben gezien die op wandelpaden reed), maar de hitte van dit tropische bounty-eiland was toch net te veel met grote tassen op onze rug: het werd een boottochtje om het halve eiland heen. Het strand was prachtig, wit en poederig, maar ons bungalowtje met nadruk op -tje was niet heel denderend: een klein schimmelhokje met stinkende badkamer en wc die je zelf met een schepje water mocht proberen door te spoelen. We hadden het na 1 nachtje wel gezien in dat hokje, dus besloten we maar naar het iets minder afgelegen (en goedkopere) gedeelte van het eiland te gaan waar we voor dezelfde prijs een mooie schone kamer konden krijgen, met hangmatten voor de deur en met jungle-thema badkamertje. Hiervandaan konden we een aantal dagen optimaal genieten van de prachtige stranden, het lekkere eten, massages, en nog meer lekker eten. Het eiland staat ook bekend om de mooie duik-wateren rondom het eiland, maar wegens een oorinfectietje waarmee Tamar kampte werd het slechts een ochtendje snorkelen voor Ronald met rachtige koralen en kleurrijke vissen. Ook hier op dit eiland was het nog regenseizoen, dus tussen het verbranden op het strand door was het af en toe schuilen voor de regen dat tot bijna kniehoogte op de straten bleef staan. Gelukkig haddem we ponchos mee.

Vanaf Phi Phi namen we de boot terug naar Phuket. We hadden een plekje onderin het ruim, en dat bleek niet ideaal als je hotsebotst op hoge golven en dus geen frisse lucht of horizon tot je beschikking hebt. Tamar werd er zo misselijk van dat toen we naar boven gingen het bordje voor gratis zeeziektepilletjes niet zag op weg naar het bovendek... waar Ronald haar mooi op kon wijzen toen we aangekomen waren op bestemming. Vanaf Phuket vlogen we naar de andere kant van Thailand, om de grens naar Laos per busje over te steken. Na het invullen van de formuliertjes en geld te geven aan de meneer die zei 'money now' mochten we Laos in en gingen we op weg naar de hoofdstad: Vientiane.

De hoofdstad had meer weg van een flink dorp dan van een stad. We hebben op de fiets de stad verkend, en we hadden toch wel het idee dat we zo'n beetje de hele stad gezien hebben in een dagje fietsen. We zijn langs wat Wats gefietst (tempels, die heten allemaal Wat of Vat huppeldepup), een stukje langs de Mekong en we hebben een toren beklommen die op de Arc de Triomphe leek, vond Tamar. Maar Ronald vond dat hij er helemaal niet op leek, want hij had aan vier kanten bogen en teveel Buddah-afbeeldingen. Toch stond er op het ding dat hij op de Arc de Triomphe moest lijken... Toen we de zeven verdiepingen beklommen hadden, na het betalen van een toegangsprijs van maarliefst 2000 kippen (iets minder dan 20 cent), hadden we een mooi uitzicht over de gehele stad. Om maar even aan te geven dat ze dus niet echt hoge gebouwen haddeen in deze 'stad' en dat hij dus ook niet erg groot was. Na een dagje hadden we het dan ook wel weer gezien, dus kochten we een kaartje voor de bus naar Vang Vieng.

Daar hebben we onderuit gezakt zittend Friends en Family Guy gekeken terwijl we aten; er zijn daar heel veel restaurantjes waar je de hele dag deze twee series kan kijken in een soort van huiskamersfeertje. Naast de ontspanning (nog meer massage) hebben we ook iets inspannends gedaan hier, namelijk een berg beklommen. Alleen al de tocht naar het punt waar we gingen klimmen, was een hele klim. Omdat het regenseizoen was moesten we wat verder lopen dan normaal omdat de rots die ze anders gebruiken nu nat/onder water was. Het was best inspannend en moeilijk, alhoewel Ronald er best goed in was. Maar hij speelde vals door zich aan zijn armen omhoog te trekken, wat Tamar niet goed genoeg lukte en wat wel nodig was om de top te bereiken. Tamar hield vooral veel blauwe plekken over aan de pogingen toch omhoog te komen (naast heel veel zweet en trillende spieren van vermoeidheid, ga maar eens vijf minuten aan je armen hangen en dan toch maar weer op je linkerteen staan terwijl je je aan je vingertoppen omhoog probeert te trekken).

Na een paar dagen gingen we door naar Luang Prabang, waar we nu nog steeds zijn. Nu gaan we naar het museum, dat twee keer 2,5 uur per dag open is. Dus wat we hier verder gedaan hebben volgt nog wel een keertje!

Voor foto's, zie: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150207531861510.314380.537726509&l=e51146873f
en hier: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150212122533045.313866.729498044&l=f6cbe03953