Vietnam en China

Inmiddels zijn we in China, maar eerst maar even verder waar we gebleven waren.

Mijn verjaardag in Hoi An was een beetje vreemd, maar wel gezellig en leuk. Ronald is zelfs de hele dag met mij gaan shoppen (en dat is nogal wat), alhoewel hij uiteindelijk het meeste gekocht heeft. Hoi An is een klein plaatsje dicht bij de kust ergens in het midden van Vietnam en het is een echt kleermakers dorpje: elke andere winkel is een kleermaker en tussendoor zitten er dan nog wat die schoenen maken zoals jij ze wilt hebben. Nu is het natuurlijk best leuk om alles wat je kunt bedenken te kunnen laten maken, maar dan moet je het dus wel eerst bedenken. Dus als je zegt: ik wil wel een pak/jas/broek/jurk, komen er hele grote mappen of boeken op tafel met plaatjes uit tijdschriften en kledingcatalogi van het betreffende kledingstuk. Maar dan ben je er nog niet, want dan moet je ook het stofje nog kiezen. Al met al een leuke, maar eigenlijk ook best vermoeiende bezigheid. De uiteindelijke 'buit': 3 pakken voor Ronald, 2 pakken met broek en rokje voor Tamar, 19 overhemden voor Ronald, 4 blousjes voor Tamar, een lange galajurk, een zwart jurkje, een nette jas voor Ronald, een jas voor Tamar en een blauw jurkje (verjaardagscadeautjes van Ronald). We denken dat dat het echt is, maar misschien zit er nog wel een verrassing in de doos die over drie maanden aankomt. Verder hebben we ook schoenen laten maken (eerst het model uitzoeken, dan het leer uitzoeken...) en zitten er in ons pakket naar huis ook nog acht paar schoenen. En niet eens allemaal of de meerderheid voor mij ;) (de helft maar).
Met al het uitzoeken en passen hebben we nog wel een aantal dagen doorgebracht, maar we hadden ook nog tijd voor een dagje strand. Daar hebben we heel lekkere krab en coquilles gegeten, zo lekker dat we van allebei maar een tweede portie bestelden; lunch om half drie en avondeten om half vier.
Eigenlijk waren we van plan om na Hoi An verder naar het zuiden van Vietnam te reizen, maar dat ging toch een beetje krapjes worden omdat we toch ook echt nog wat van China willen zien. Dus besloten we maar weer terug te gaan naar Hanoi, 18 uur in een bus (zucht), maar gelukkig hadden we vrij goede plekken veroverd. In Hanoi zijn we opgelicht door een taxichauffeur die ongeveer de halve stad rond ging om ons op onze bestemming te krijgen, die echt niet zo ver weg was. We wilden naar het station om een treinkaartje te kopen naar China, maar er zat niemand bij dat loket en er kwam ook niemand bij het loket. Dat was uiteindelijk niet zo erg, want toen we onze opties nog eens overwogen besloten we een nachttrein naar Lao Cai te nemen om naar Sapa te gaan, in het noorden van Vietnam en dan na een nacht daar de nachtbus te nemen naar Kunming. Dat zou ons maar een dag extra kosten en in plaats van een dag rondhangen in Nanning (china) waar niet echt iets schijnt te zijn, waren we twee dagen in Sapa.

Na een dag rondhangen in Hanoi, waar het nog steeds druk en warm was, gingen we dus met de nachttrein naar het noorden van Vietnam. Ook in een nachttrein hebben ze bedden, wij hadden twee bovenste bedden in een hokje met in totaal vier bedden. Het was een hele toer om er op te klimmen, maar later bleek er een uitklapbaar voetensteuntje te zitten (had ik me dus niet om vier uur 's nachts half naar beneden hoeven laten vallen omdat ik naar de wc moest). Omhoog ging beter, toen had mijn onderbuurvrouw het dingetje uitgeklapt. Na een nacht toch niet zo super geslapen te hebben in de bus, was de trein echt fantastisch. Wat minder geniaal waren de 90 minuten die we op het station moesten wachten totdat alle mensen die in andere treinen zaten en ook naar ons hotel moesten er ook waren. Nu is 90 minuten wachten nooit leuk, maar helemaal niet als het van 5.10 tot 6.40 is... Maar gelukkig hadden we nog een ritje van ruim een uur te gaan dus konden we toch nog een verder slapen. Na een douche in een wat onhandig hokje omdat we onze kamer nog niet inkonden, werden we achter een gids aangestuurd. Of eigenlijk gidsje, want ze was echt heel erg klein, net als alle mensen daar die we gezien hebben. We waren met zeven touristen en naast onze gids liepen er nog zes andere lokale vrouwen mee. We snapten eerst niet waarom, maar toen we eenmaal van de weg af gingen en over modderige (het was net gestopt met regenen) paadjes naar beneden moesten klimmen, was het toch wel fijn. Op de een of andere manier gleden ze niet uit op hun laarzen, oefening baart kunst, en hielpen ze ons naar beneden. Het was een erg mooie tocht tussen heuvels met rijstvelden door. Toen we bij het punt van de lunch aangekomen waren, bleek ineens waarom al die vrouwen grote manden op hun rug droegen: daar zat hun verkoopwaar in. En tja, ze hebben jou naar beneden geholpen, dus wil je nu iets van ze kopen? Ik heb een (klein) tasje gekocht van het meisje dat mij geholpen had en toen vonden we het wel weer mooi geweest, we hadden haar waarschijnlijk toch een keer of veel de eigenlijke waarde gegeven (met de twee euro en een beetje die we betaalden). Na de lunch liepen we nog een stuk verder in het dal naar een volgend dorpje, tussen de rijstvelden door, die hier nog groen waren. Nadat we een tijdje bij de bus op onze chauffeur hadden zitten wachten, werden we teruggebracht naar Sapa. Best fijn na 12 km lopen. De rest van de middag was ik een beetje ziekjes en hebben we niet echt iets meer gedaan. De volgende dag gingen we naar Cat Cat, een ander dorpje, wat erg touristisch was, maar wel leuk om te zien en waar ook een mooie waterval was. De weg er naartoe was dit keer wel een echte weg, maar wel vrij stijl. Ik was nog steeds een beetje ziekjes, maar in de hele dag rondhangen had ik ook geen zin, dus gingen we toch maar en heeft Ronald me heel lief naar beneden geholpen en naar boven gesleept. Na al het lopen (dag twee was ook zeker 7 km, maar wij denken meer, zeker de weg omhoog was langer) hadden onze voetjes wel weer eens een voetmassage verdiend, dus hebben we dat 's middags maar gedaan, waarna we in het busje stapten dat ons naar de grens zou brengen. Onderweg heb ik mijn avondeten in een plastic zakje dat kapot ging gedeponeerd (waardoor het ook op mij, mijn tas, Ronald's broek, Ronald's tas, de bank en de vloer zat), niet handig en de broek die ik aan had heb ik maar aan de kant van de weg achtergelaten. De chauffeur reed ook best wel hard door alle bochten heen, niet fijn om dan ook nog eens achterin een busje te zitten. Bij de grens aangekomen gingen we naar binnen waar 'entry' boven de deur stond, want om bij de 'exit' naar binnen te gaan leek ons niet logisch. Maar het bleek dat dat ging over of je het land in of uit wilde, en wij wilden natuurlijk het land uit. Een stempeltje verder liepen we een brug over en was het ineens een uur later, een formuliertje en een stempeltje later waren we dan echt in China. Even leek het alsof we de bushalte niet gingen vinden, maar toen zat hij toch ineens ergens. Tijdens het wachten op het vertrek van de bus werden we aangestaard door alle wachtende Chinezen, buitenlanders waren daar blijkbaar erg bijzonder. De bus was best prima, eigenlijk de beste tot nu toe, ook de weg was goed (voor zover we dat meegekregen hebben, maar als dat niet zo was geweest hadden we ook niet geslapen waarschijnlijk). Aangekomen in Kunming betaalden we te veel voor een ritje naar het centrum, maarja, je moet toch wat. Bij een hostel boekten we buskaartjes naar Dali en daarna gingen we nog een paar uur rondlopen in de stad, die eigenlijk best leuk, groen en gezellig was voor een chinese stad.
Voor maarliefst 1 yuan per persoon bracht een lokale bus ons 45 minuten verder naar de bushalte, wat allemaal wonderbaarlijk goed ging. Helaas duurde dat niet heel erg lang, want toen we in de bus zaten bleek dat een van onze kaartjes voor de volgende dag was. En natuurlijk was de bus helemaal vol. Een behulpzame mevrouw van het station sprak een beetje Engels en ging kijken of ze ons kon helpen. Na een discussie met meerdere mensen in het Chinees, waarbij iedereen hard praatte en ik vooral het woordje 'bu' opving, wat nee/niet betekend, was het uiteindelijk toch geregeld en kregen we twee kaartjes voor de bus van twintig minuten later. Deze ging echter niet naar de oude stad Dali, maar naar de nieuwe stad. Volgens de lonely planet zouden we echter makkelijk bus vier naar de oude stad kunnen nemen: links en nog een keer links. Nou, die tweede links kwam pas na ruim 20 minuten lopen (en dus ook sjouwen!) en er was geen bus vier te bekennen. Gelukkig kan ik in het Chinees zeggen 'wij willen naar Dali oude stad' en ik kan nummertjes verstaan (als ze langzaam genoeg praten tenminste) en dus werden we naar bus 23 verwezen en zei de chauffeur op een gegeven moment dat we acht moesten hebben aan de overkant van de straat (dat laatste verstond ik natuurlijk niet, maar wijzen snapten we wel). Volgens de buschauffeur van bus acht ging hij naar Dali oude stad, dus stapten we maar in... Na heel lang staan in een volle bus konden we op een gegeven moment gelukkig zitten, want het was een lange rit. Uiteindelijk stapten we maar ergens uit bij wat op een stadspoort leek, dit bleek echter de oostpoort te zijn en wij wilden naar het zuiden. En dat was nog bijna twee km lopen, vals plat omhoog. Niet echt leuk meer, zeker niet op deze hoogte (1800 meter) en met tassen, maar we hebben het gered!! De volgende dag, dat is vandaag (jaja, bijna aan het eind van dit verhaal!) waren we van plan een berg te beklimmen, of in elk geval van de ene kabelbaan naar de andere te lopen die 12 km verder lag. Maar het was allemaal toch wat hoger en vermoeiender dan we gedacht of gehoopt hadden, dus toen we bij de derde poging misschien wel de goede weg hadden gevonden met de slechte bewegwijzering, gaven we het maar op. We hebben nog wat van het uitzicht genoten bij een waterval, wat foto's gemaakt en toen zijn we weer met dezelfde kabelbaan naar beneden gegaan. Naar beneden lopen was geen optie, aangezien de kabelbaan een aantal kilometer lang was en er was ook geen zichtbaar pad (wel een bordje met iets van: stop hier, afgrond). De rest van de dag hebben we nog wat rondgelopen in dit heel touristische stadje, waar ze verrassend veel electrische brommertjes hebben (lijkt ons ook wel iets voor Hanoi). Touristisch, betekent hier niet dat je veel mensen Engels hoort spreken, of dat je misschien nog een verdwaalde Nederlander tegen komt. Touristisch in China betekent Chinezen, heel veel Chinezen, die heel veel foto's nemen en in grote groepen hun gids volgen.

Morgen gaan we door naar Lijiang, als we tijd hebben volgt over een tijdje nog een verslag van onze laatste twee weken.